Geschreven door Laure-Anne Visele-Jonkman op 26 juni 2020
Blog post over de ‘Hij doet niets’ brigade
Ik liep met mijn supersociale hond op straat en hij had al 2-3 mensen vrolijk begroet. Mijn hond zijn sociale aarde straalt zo uit dat mensen me de hele tijd vragen of ze hem mogen aaien. Hij geniet er enorm van, en deze mensen ook. Dit is hoe ik de voorspelbaarste fout ooi ben ingelopen. Een heel zware fout ook, achteraf gezien.
Ik zag een 4e mens uit mijn oog en checkte heel even voor red flags (bijv. kinderen, eten). Ik zag niets zorgwekkend dus ik liep een paar seconden lang nog verder. Toen hoorde ik iemand roepen en vloeken en ik zag dat ze er eigenlijk HELEMAAL niet op zat te rekenen dat mijn hond haar ging begroeten. Dit had ik verkeerd ingeschat. Ik riep dus rustig mijn hond, maar hield geen rekening met de feit dat deze arme mevrouw nu ook begon te gillen, lelijk vloeken naar mij en de hond, springen en waaien met haar armen.
Mijn hond, die al begonnen was naar mij toe te lopen, keerde zich dus direct weer om omdat, raad even wat dat gezwaai met zo een hypersociale hond doet? Ja, hij ziet dit als een leuke uitnodiging tot spel. En daar zit ik, met mijn hond die totaal gemagnetiseerd is door deze mevrouw en juist dichtbij haar in de buurt blijft omdat ze zo leuk en vrolijk doet in zijn ogen, en die mevrouw raakt steeds meer overstuur.
Het kostte nog een paar seconden – wat als eeuwenlang voor deze mevrouw moet hebben gevoeld – en hij ging gewoon terug naar mij, best in de war over de mixed signals. De volgende dag, kwam ik de man van die ene mevrouw tegen, en hij beloofde mijn hond aan te rijden als hij de kans kreeg. Of dat de sociaalste en redelijkste reactie is na zo een incident durf ik niet te zeggen, maar zijn vrouw werd immers, naar haar oprechte ervaring, lastig gevallen door een hond, en honden vond ze blijkbaar doodeng.
Achteraf gezien, heb ik de situatie weer in mijn hoofd beleven en alles viel op zijn plek. Al mijn gedachten, tijdens het incident iig., leken precies op de excuses wat de ‘Hij doet niks’ brigade tot mijn grootste ergernis gebruiken. Al deze gedachten hebben ik mezelf horen denken en, gelukkig, niet hardop gezegd:
- “Hij doet niks”
- “Doe even normaal. Stel je niet aan!”
- “Ja, ik weet dat dit geen losloop gebied is, maar er honden mogen hier in de buurt nergens los. Deze fietsstraat wordt al jaren door de hele buurt als informele uitlaatplek gebruikt, zelfs voor het verbouwd was.”
- “Doe gewoon rustig en hij loopt van zelf weg. Weet je echt zo ontzettend weinig over honden?”
Wow! Ik had mezelf dus lid van de brigade gemaakt! Tijd voor een reality check dus, en tijd om weer voor expliciete toestemming vragen voor ik mijn hond loslaat en iemand laat begroeten.
Deze mensen waren zeker noch gezellig noch redelijk, maar dat neemt niet weg dat je je hond niemand, en echt NIEMAND, mag laten intimideren, hoe goedbedoeld de begroeting ook is. Lesje geleerd.